λυτικός

-ή, -ό (Α λυτικός, -ή, -όν) [λύτης]

το αρσ. ως ουσ. ο λυτικός

γραμματικός τής αλεξανδρινής εποχής ο οποίος ασχολούνταν με τη λύση δύσκολων ζητημάτων

νεοελλ.

1. ικανός να εξηγεί προβλήματα

2. φρ. «λυτικές ουσίες» — ουσίες η χορήγηση τών οποίων καταργεί ή μειώνει τη δράση ορισμένων νεύρων, ιδίως τών συμπαθητικών και τών παρασυμπαθητικών

αρχ.

1. (για φάρμακο) α) καθαρτικός

β) αυτός που διαλύει το πρήξιμο

2. ικανός να αναιρεί, να ανασκευάζει επιχειρήματα

3. φρ. «λυτικὸν φάρμακον» — αντίδοτο δηλητηρίων.